Proosten op succes

‘Jullie hulpverleners komen hier toch alleen maar voor het geld’, heb ik wel eens naar mijn hoofd geslingerd gekregen.

Natuurlijk, dit is mijn werk en ik werk niet op vrijwillige basis. Maar de essentie van kiezen voor dit werk is niet omdat het zo goed verdient, want laten we eerlijk zijn; als je voor het grote geld gaat kies je wel een andere sector om in te werken.

Wat is het dan dat het werken in de zorg aantrekkelijk maakt?

Client B.

Drie jaar geleden werd ik aangenomen bij Plushome en werd ik als ambulant begeleider gekoppeld aan B; een timide meisje van begin twintig met cannabisverslaving, autisme, schulden, een uitkering, zonder startkwalificatie en zonder enige overtuiging van haar eigen kunnen.

B was sociaal niet erg sterk, ze maakte geen oogcontact en toonde geen interesse in mij. Ook zei ze geregeld de afspraak af omdat ze het weer eens vergeten was.

‘ik kan niks, ik wil niks’, leek het motto van B.

Net uit de afkickkliniek hielden we ons vooral bezig met het maken van een weekplanning die dermate minutieus was dat zelfs tijd voor ontspanning en de letterlijke invulling daarvan, uitgedacht en opgeschreven moest worden.

B. werkte af en toe op een sociale werkplaats en sprak wel eens uit dat ze niet geschikt zou zijn om ‘echt’ te werken of om naar school te gaan omdat mensen haar waarschijnlijk zouden buitensluiten en pesten. Daarnaast achtte ze zichzelf sowieso niet competent genoeg om mee te draaien in de maatschappij met ‘normale’ mensen.

Naarmate we langer samenwerkten, ontwikkelde de band die ik met B. had, sterk. Achter het timide meisje met de grote bril bleek een intelligente en gevatte jonge vrouw schuil te gaan die zichzelf ernstig onderschatte. De tweewekelijkse huisbezoeken bij B. waren altijd gezellig en zeer nuttig.

Een volgende stap

Na het overwinnen van haar verslaving, het aanpakken van trauma’s uit de jeugd, het ordenen van financiën en budgetondersteuning, en het structuur aanbrengen in het huishouden, leek de tijd rijp voor een volgende stap.

‘Ik ben ervan overtuigd dat jij jezelf ernstig beperkt door te denken dat de sociale werkplaats het uiterst haalbare voor jou is’, heb ik B. gezegd. B. was daar nog niet zo zeker van. Toch stond ze ervoor open om samen een mooi CV te maken en voor het eerst te reageren op een vacature voor ‘normale’ mensen. Doodeng vond ze het. Nog enger werd het, toen ze ook daadwerkelijk uitgenodigd werd voor een gesprek. Samen hebben we geoefend op het voeren van een sollicitatiegesprek zodat ze wist welke vragen er gesteld konden worden. Die voorbereiding wierp zijn vruchten af want ze kreeg direct de baan!

Toen kreeg B. de slag te pakken. Ze ging ook op andere vacatures solliciteren en werd ook daar uitgenodigd. Op een gegeven moment moest ze zelfs kiezen uit de banen die haar werden aangeboden. B groeide met elke bevestiging die ze kreeg. Die groei zorgde ervoor dat B. uiteindelijk de stap durfde te zetten naar een BBL-opleiding tot kok.

Zowel de opleiding als de stage liepen super goed. B. leerde dat haar autisme geen belemmering hoeft te zijn en dat ze ook juist gebruik kan maken van bepaalde kwaliteiten die bij het autisme horen.

Succes mag je vieren

‘Als ik ooit uit zorg kan, gaan we dan samen een biertje drinken?’ Vroeg B. eens. Beloofd.

En zodoende; drie jaar na onze kennismaking zitten we gezellig samen op een terrasje in Nijmegen. We zitten in de zon en proosten op het succesvol uit zorg gaan van B.

Zo trots ben ik op haar. Van het verscholen meisje dat dacht niets te willen en niets te kunnen, uitgegroeid tot een zelfstandige, creatieve en proactieve jonge vrouw die werkt aan haar toekomst en volop kansen ziet in plaats van belemmeringen.

Als ambulant begeleider werk je niet alleen maar voor je geld, je werkt voor mensen zoals B. die het verdienen om uit hun ellende gehaald te worden en in hun kracht gezet te worden.

22 augustus 2020