Anne; Ziek zijn

Ziek zijn; niemands hobby, laten we dat voorop stellen.

Niemand ligt graag ziek op bed, op de bank laat staan in een ziekenhuisbed. Hoe langer het ziek zijn duurt, hoe meer frustratie er bij komt kijken.

Helaas ben ik al een paar weken ziek, zit er tot nu toe weinig verbetering in en weten we ook niet wanneer we kunnen verwachten dat die verbetering zich wel in gaat zetten. Ziek zijn levert zo zijn eigen strijd op bij mij, niet alleen de lichamelijke strijd om beter te worden maar ook de geestelijke strijd. En dan hebben we natuurlijk ook nog de praktische problemen waar je tegen aan kunt lopen.

Geestelijk is het zwaar voor mij om ziek te zijn, niet alleen omdat ik me niet lekker in mijn vel voel maar ook door bijkomstige problemen. Ik zal wat voorbeelden noemen: ik moet afspraken afzeggen omdat ik te ziek ben om die na te komen, wat totaal in gaat tegen mijn principes om afspraken altijd na te komen. Ineens ben ik een stuk afhankelijker van andere mensen, daar zal ik straks wat meer over vertellen. Ik kan mijn methodes om om te gaan met heftige emoties niet inzetten, zoals mountainbiken of wandelen. En daarnaast is het vele alleen zijn niet de beste manier om ‘uit’ je hoofd te komen.

Al met al maakt het ziek zijn, mijn geestelijke strijd een stuk zwaarder. Dat wil niet zeggen dat ik nu diep in de put zit. Maar dat betekent wel dat ik nu extra op moet letten hoe ik me voel. Het betekent dat ik nog bewuster op zoek ga naar dingen die ik wel kan, waar ik wel even van kan genieten, zodat ik even niet hoef te strijden. En ja dat is een opgave als je als maar ziek bent en ziekenhuis in en uit loopt maar zelfs dan is het nog mogelijk.

Ik zou nog even terug komen op het afhankelijker zijn van andere mensen, dat raakt eigenlijk aan waar ik aan het begin over had; de praktische problemen. Doordat ik op mezelf woon, loop ik als ik ziek word ook tegen praktische zaken aan. Het huishouden maar ook bijvoorbeeld het vervoer naar het ziekenhuis, want met OV is dat niet ideaal. Het afhankelijk zijn van andere mensen, het niet zelf kunnen oplossen van deze problemen, vind ik lastig te verkroppen.

Ik mag mezelf gelukkig prijzen met hele lieve begeleiders die mij met liefde helpen met mijn huisje op orde houden. En ik heb het geluk lieve vrienden te hebben die mij ondersteunen bij mijn ziekenhuisbezoeken. Dus nee eigenlijk mag ik helemaal niet klagen. Maar het constant hulp moeten vragen aan anderen blijf ik heel lastig vinden. Zelfstandigheid en zelfredzaamheid vind ik heel erg belangrijk en dat is nu opeens stukken minder geworden.

Ziek zijn, niemand zijn hobby, zo ook die van mij niet. ik hoop dan ook dat ik snel weer opgeknapt ben en kan schrijven over de winterse wandeling die ik maak met begeleiding of over de leuke activiteit die ik bij plus home heb gedaan. Voor nu een groet vanaf de bank.

Anne.

17 december 2018