Anne; Gebakjespolitiek

Afgelopen zaterdag was ik jarig. Of ik een feestje heb gegeven? Nee, daar ben ik van genezen, jij ook? De vraag naar je leeftijd tijdens zo’n feestje gaat nog wel vind ik (tot je 30ste). Maar dan komen al die andere oppervlakkige vragen, aan de hand waarvan de lieve genodigden elkaar in een hokje kunnen plaatsen. Want hoe kunnen we anders elkaars waarde en sociale positie bepalen,…zucht! De vraag die zich daar vroeger het best voor leende ging altijd over je baan. “Wat voor werk doe jij dan?” Is dat nog steeds zo?

Het laatste verjaardagsfeestje dat ik bezocht was van een ex-begeleidster. Wederom vond ik mij in zo’n gedoodverfde stoelenkring gezeten, pal naast een man die constant over zijn politieke functie opgaf. Het was heel goed te merken dat hij zichzelf als de hoogste en voornaamste gast zag, want hij voerde het hoogste woord en alles ging over zijne opgeblazen en geweldige zelfheid.

Op een gegeven moment ging de gebaksschaal rond. Het aantal gebakjes was precies uitgeteld, voor elke gast één gebakje, geen extra keuze. Toen de schaal bij mij aanbelandde lagen er nog twee gebakjes op: één die mooi en appetijtelijk oogde en eentje die er wat gehavend uitzag. Meneer de politicus zat al helemaal klaar om de schaal van mij over te nemen, waarbij hij volledig overtuigd leek te zijn dat ik het mooie gebakje voor hem zou laten liggen. Dat hoort immers zo volgens de etiquette en bovendien kwam het meneer gewoon toe. Hij was immers het gevierde middelpunt van alles.

Ik dacht daar toch wat anders over en besloot daarom om dit heerschap eens op zijn plaats te zetten. Door even naar voren te verzitten en de schaal demonstratief voor mij te houden, terwijl ik mijn andere hand theatraal over de twee ó zo verschillende gebakjes bewoog, had iedereen meteen door wat er stond te gebeuren. Zou Sander het echt doen?! De spanning was voelbaar. Gebakjespolitiek!

Met een verlekkerde blik pakte ik het mooie gebakje van de schaal en gaf deze toen achteloos door aan de man. Verpletterd en vol van ongeloof staarde de man even stil voor zich uit. Tot de gastvrouw, die de hele tijd al zorg en aandacht aan iedereen besteedde, de verslagen ziel te hulp kwam. Dat heet nou assertief zijn, sprak zij de man geruststellend toe. Oh, zei de man een beetje aangedaan, in mijn tijd heette dat nog gewoon onbeschoft. Haha ha, daar moesten we allemaal om lachen. De man had voor het eerst die dag sympathie bij ons gewekt en ik gaf hem dan ook meteen een schouderklop. De gesprekken daarna waren wat inhoudelijker en de sfeer was goed. Maar was het al die moeite waard? Wat vind jij?

Anne.

16 oktober 2018